Język ukraiński to jeden z najstarszych i najpiękniejszych języków Europy Wschodniej. Jego korzenie sięgają czasów Rusi Kijowskiej – potężnego państwa słowiańskiego istniejącego już w X wieku. To właśnie z języka używanego w tamtym okresie zaczęły się wyodrębniać trzy współczesne języki wschodniosłowiańskie: ukraiński, białoruski i rosyjski. Mowa codzienna mieszkańców terenów dzisiejszej Ukrainy stopniowo odróżniała się od języka cerkiewnosłowiańskiego, który był wtedy używany w liturgii i urzędach. W mowie ludowej pojawiały się charakterystyczne cechy fonetyczne i słownictwo, które do dziś wyróżniają język ukraiński na tle innych języków słowiańskich.
Przez wiele wieków język ten nie miał oficjalnego statusu – był mową ludu, a w dokumentach dominował rosyjski lub polski. Dopiero w XIX wieku, wraz z rozwojem ukraińskiego ruchu narodowego, pojawiła się potrzeba stworzenia własnego języka literackiego. To właśnie wtedy Taras Szewczenko i inni pisarze zaczęli pisać w mowie ludowej, nadając jej rangę narodowego języka Ukrainy. W 1928 roku opracowano pierwszą nowoczesną ortografię ukraińską, która miała ujednolicić zasady pisowni w całym kraju. Niestety, w czasach ZSRR język ten był wielokrotnie ograniczany – zwłaszcza w szkołach i mediach.
